45 jaar RCW: feestje.
RCW bestaat alweer 45 jaar. Je zou er een boek over kunnen schrijven: Vijftien tinten paars. Na de vele wasbeurten (op staatskosten) en aanschaf van nieuwe partijen shirtjes (ook op staatskosten?) varieerden de kleuren van zacht lila tot bloedpaars. Mocht het boek verfilmd worden (Hup Hans) dan vraag ik mij af of recensenten zullen schrijven dat het boek toch beter was.
Ik moet toegeven: zonder Willem Kerkhof zou ik wellicht verstek hebben laten gaan. Hij komt me in Heesch ophalen met hetzelfde promotieautootje (was het een Dafje?) waarmee hij schaamteloos door Wageningen en de rest van Nederland scheurde. Eén keer werd hij ingehaald en getackeld door een Porsche van de Rijkspolitie (oid, ze hadden i.i.g. een pispot op). In ijltempo werden de vijftien tinten paars overgeladen in de volgauto waarna Willem de heren van Hermandad geduldig uitlegde dat kleur niets zegt over kwaliteit.
Ik moet nog wat bekennen: Ik ben een paar namen vergeten. Natuurlijk niet van de dames, hoewel… hoe heette dat meisje dat vrouwhaftig de eerste try drukte toch alweer? Vanwege de privacy mag je tegenwoordig geen profielen meer rondstrooien, maar ezelsbruggetjes zoals Luuk de brullende scrumcaptain, Hans, de solide, verbazend snelle elektrische fiets, of Hein, altijd als laatste bij een scrum of line-out, zou al helpen.
Over de dames ben ik kort. En terecht, zij stuurden me na de eerste verloren wedstrijd onverbiddelijk het poortje uit. Ja, ook rugbydames zijn keihard als het om olympische ambities gaat. Na deze traumatische ervaring heb ik het rugby langzaam afgebouwd. Ik ben gaan dammen, schermen (sabel) en atletieken, sporten waar mijn kroost zich op stortte. Mijn dochter ging ook op ballet, maar dat vond ik een brug te ver, mijn side-step was belabberd. Dat herinnert me aan de pirouettes in een Schotse rok als voorbereiding op de1976(?)-tour.
Over de eerste dameswedstrijd wil ik alleen maar even kwijt dat die historisch genoemd mag worden. Iedereen was verbaasd dat dames ook kunnen rugbyen. En over mijn emotionele uitbarsting na die try: zelfs Guus Hiddink heeft me nooit overtroffen. (Ik deed toevallig de oefening ‘Terug-naar-de-foetushouding’ toen DE try gedrukt werd.)
Mannen broeders, zusters, pak uw Ferrari, spuit hem paars, spoed u zaterdag naar de Zoom, feest mee en haal misschien wel 50 paarse herinneringen op.
Met ovale groet,
Hein (die jongen die ondanks de trofee toch eenvoudig is gebleven)
PS. Heb ik historische feiten verdraaid of heldendaden niet genoemd stuur dan een mail naar dijkvan Try HCCnet.nl
.